PASUBALI

Nakakatakot. Nakakabahala.

Hindi ko maiwawaglit sa gunita

ang mga araw na wala ka.

Hindi ko makakayanang masaksihan

ang mundong walang dahilan at kulay.

Ang sabi nila’y, “tumindig!”

na para bang kay dali dali?

Hindi nila alam kung anong hinagpis

kung anong pait at kung anong sakit?

Napakadaling sabihin na “makakaya mo”

na “kalimutan” at “tanggapin”

at kung anong ka-eklatan para gumaan ang pakiramdam

Pero pucha naman! Naramdaman mo rin ba?

Naiintindihan mo ba? Sagutin mo ako!

Paano mo tatakasan ang gabing mag-isa ka na lang?

Sinanay ang sariling bago matulog ay magkayakap

Sinanay ang sariling nagbubulungan ng pagmamahalan

Sinanay ang sariling hawakan ang mga pangakong binitawan

na “ikaw at ako’y habambuhay na magkasama.”

Kaya nga sinasabi nila na ang mga salita ay binibitiwan

dahil kasabay nito ang pangakong maaring pwede ka ring bitiwan.

Kaya huwag kang umasa. 

Kung salita nga binibitiwan, ikaw pa kaya?

Bahala na. Ikakahon ko na lang ang pagmamahal.