ON TEACHING SCIENCE: CURE FOR IGNORANCE

I asked this to my (some of my class) students if they believe in evolution? At first, they will laugh at me because they thought I believe that we came from apes. Then, I explained to them the misconception about evolution, its benefits that up until now we're receiving, natural selection concept, and other science stuff. We shouldn't be afraid of things that are uncertain, we should be afraid of how we respond on these uncertainties...most of the time we justify the irrational and we move away on progress by denying facts about the universe. We need to demystify the enigma.

from A Science Enthusiast Page

Tabing

Mahirap ang magpanggap. Mahirap magbitbit ng napakabigat na dinadala. Dinala mo ng ilang dekada na hanggang ngayon nandiyan pa rin. Pilitin mang ayusin, wala pa rin.

Ang hirap magpanggap na malakas. Nakangiti sa harap ngunit naghahapis kapag mag-isa. Sino ang tatakbuhan kung walang nakakaalam? Sino ang malalapitan kung inaasahan kang malakas? Wala.

Ang inaasahan mong tutulong sa'yo ay hindi rin alam ang pinagdadaanan mo.

"Kaya mo yan," aniya. "Ngunit hanggang kailan?"

Matutulog na akong muli at inabot na nang umaga. Iniisip ko kung magigising pa nga ba?

Nakakapagod na.
Nakakasawa na.
Hanggang kailan pa ba?
Nais kong mahimbing ng mataimtim.
Gusto kong maging maligaya at malaya.
Gusto ko nang yakapin ang hantungan.

Nakakapagod na ang mundo.
Paikot-ikot na lang.
Nahihilo na ako.
Hanggang saan pa ba ang lalakbayin ko?

Magigising pa kaya?

SEE NO EVIL, SPEAK NO EVIL, HEAR NO EVIL

Typical People

May the love and humaneness loom large the dusk. Long may it reign in times of darkness.

Cheers to Another Year!

Tumanda na naman ako ng isang taon. Napakabilis. Hindi ko namalayan na parang dati lang nanonood ako ng TV programs tulad ng Hiraya Manawari, Sineskwela, at Cedi kapag may kuryente kami sa bahay o kaya naman maglaro sa labas at umakyat sa kung saan-saan.

Sooobbraaanng saya ko. Habang nadadagdagan ako ng edad lalong bumababaw naman ang mga kahilingan ko. Hindi ako humihiling ng mga regalo...marahil nasanay naman ako dahil noong bata pa man din ako, hindi ako naghahanda *bihira yun* o kaya naman humihiling ng regalo kasi alam ko kung gaano kahirap ang mabuhay sa kalagayan namin na palipat-lipat ng bahay at maraming pinagkakautangan.

Kailan lang naman kami naging maayos. Akyat-baba ang buhay namin noon. Unpredictable kada buwan na baka paalisin ka na ng may-ari ng inuupahan mo. Mga ganoon. Pero alam mo masaya pa rin kasi naranasan ko iyon at paulit-ulit kong binabalikan ang mga sandaling iyon ng walang halong pagsisisi dahil tinulungan ako noon na makita ang totoo...na mahirap ang buhay at dapat mong labanan. Wala kang kasalanan sa mga nangyayari at walang kasalanan ang iba kung nagkaganoon. Sadyang minsan kailangan mo na lang lumaban. Wala naman ng silbi kung magsisisihan pa kasi tapos na ang lahat, ang kaya mo lang gawin...tumayo, lumaban at tulungan ang mga taong nagkamali para maitama ito!

Hindi ko na sinisisi ang magulang ko kung bakit kami mahirap pero aaminin ko...sumagi rin sa isip ko na bakit pa kasi ako pinanganak? Bakit pa kasi ako sa mahirap pa napunta?

Pero nang tumatanda na ako naiisip ko na wala na akong magagawa doon dahil iyon na ang nakasanayan nila noon at sa ganoon rin naman sila lumaki. Hindi nila kasalanan na makahanap ng ibang paraan para mabuhay kami dahil hindi sila nakapagtapos. Anong magagawa ko noon, di ba? Pero yung effort naman na alagaan kami o mag-alala sila...ayos na iyon. Sobrang hirap din naman sa part nila na makita kaming ganoon. Mayroon bang totoong magulang na gustong naghihirap at nagugutom ang anak? Kaysa magalit at magmukmok ako noon...laban.

Mas higit ang pagmamahal at pagpapatawad sa galit. Magalit ka oo pero wag kang tumambay. Nagalit rin naman ako noon kasi bakit puro kamalasan kami...pero alam mo iyon...kapag natapos na pala lahat ng luha at hirap kasi pilit mo namang inaayos ang sarili mo at binabangon ang sarili mo...magiging okay rin ang lahat.

Kaya kumapit ka. Kaya ako sa tuwing nahihirapan ako, mas okay ako kasi walang bagay ang madali at walang madaling bagay ang nagtatagal. Inaabot ito ng taon para madevelop ang attitude na kailangan mo at matutunan mong pahalagahan ang mga bagay kapag hinintay mo ang tamang panahon.

Hay, hindi lahat ay may lakas at maswerteng nakakabangon mula sa hirap. Yung iba sumusuko, marahil na-swertehan lang ako na matapang kaming pamilya sa kabila ng lahaaaat ng hirap at may mga taong tumutulong rin sa amin.

Wala ng mas sasaya pa sa akin ngayon lalo na ang makitang masaya ang magulang ko sa mga natutunghayan nila. Sana mas humaba pa ang buhay nila dahil marami pa kaming pangarap para sa kanila ng mga kapatid ko...oo kahit wag na ako masyado. Kaya ko naman maghirap pa para sa kanila at para sa mga mahal ko. 💕☝ Matanda na sila, ako medyo masamang damo naman yata. 😂 I'm trying my best na hindi maging sobrang bait baka kasi kunin. Hahahaha kaya loko-loko din pag may time.

Sana marami pang blessings ang dumating sa akin at marami pa akong lakas na mapagkunan kasi kung minsan nakakapagod na rin. Hahahaha. Ang tagaaal na ng pagtitiis ko, damn. Bata pa lang banat na 'to. Sana marami pang lessons na matutunan at marami pang taong makilala para ma-explore ko ang kanilang karanasan para maging bahagi rin ng mundo ko...para mas maramdaman kong tao ako. Sana sana.

Salamat sa mga importanteng taong nagbibigay ng ligaya sa akin dahil sila ang dahilan kung bakit nandito pa ako. Hindi niyo alam kung anong impact ninyo sa akin.

Sa mga anak ko (mahal kong students), ka-trabaho, kaklase, kakilalang bumabati sa akin, sa mga mensahe ng ibang tao na hindi ko maalala yung nagawa ko sa kanila pero nagpapasalamat sila, sa aking mga kamag-anak, kapatid, magulang, at sa nag-iisang babaeng hindi ako kailanman tinalikuran (alam niya na yun). 💕

Mahal na mahal ko sila. Kaya kung naging bahagi ka ng buhay ko sa halos dalawa at lampas kalahating dekada, salamat! Pinaligaya mo ako, hindi kita makakalimutan. 💕☝

Para sa susunod pang buhay, sa mga alaala pang darating na pilit kong itatago, mga bundok na aakyatin, dagat na tatawirin, himpapawid na liliparin, sa mga karapatan na aking ipaglalaban, maliliit na boses na pilit kong isisigaw at mga pangakong pilit na tutuparin! Para sa masayang buhay! ✌☝💕 Cheers to life!

*daming sinabi, sorry hahaha.*

#56

#55

A TRUE LEADER

I hope that when someone become a leader, they won't forget their soft sides. We need to empathize with people. Followers know if your words are insincere. It will only be gibberish to them especially when you stepped on their beliefs. It's no good if you are so insensitive. No wonder why people search for new niche that will nurture and make them grow.

Please bear that in mind. I hope superiors won't ever try to make themselves so important that most of their subordinates adjust to them. Their subordinates have important time to attend to. They have families, friends, and important meetings, too.

A true leader leads his/her people to transform themselves into better versions of themselves without coercing them to change.

A true leader always finds a way because there is always a way.

WHY LGBT PSYCHOLOGY IS IMPORTANT?

I am human just like you.

WARNING: AVOID READING THE COMMENT SECTION IN LOCAL NEWS. SAKIT SA BANGS.

I am an LGBT advocate because I am one of them and it's part of human diversity. Why do we need to study LGBT psychology? Let me share to you the reason from one of my favorite researchers:

"First we need to do this because it is essential for those of us who identify as LGBTQ to care about our own lives. If we fail to do this, how could we achieve any kind of integrity, or call ourselves psychologists? Second, we must insist on this because any psychology that fails to include us will never be complete. Without understanding the experiences of LGBTQ people, how could any psychology possibly apply to all?"

Charlotte Patterson

Straight people, please help us build a safe and inclusive place for all. #lovewins

RUN TO INFLUENCE

So I did run to influence some people today with my students! We raise our banner that says something about Mental Health awareness and we also run with small LGBT flags! It's fun! I am happy with Psychology majors who are open-minded and accepting with hoomans who are only a little different from them but equally significant!

We run to influence people about mental health and we run because we love to scatter nice rainbow colors everywhere!

邏

PASS ANTI DISCRIMINATION BILL, PLEASE LANG

17 years na lumalaban para maipasa ang Anti-Discrimation Bill at hanggang ngayon ay patuloy pa ring pinag-uusapan. Nakakalungkot. Isipin mo, inabot ng 17 years itong ADB? Hindi pa ba sapat na maraming buhay ang nasawi para sa hate crimes? Hindi pa ba sapat na may dini-discriminate sa paligid mo? Hanggang kailan magbubulag-bulagan o magbibingi-bingihan? Hanggang kailan?

Porke’t hindi mo nararanasan ang sakit at hirap ng nasa minorya, eh ipagkakait mo na ang karapatan namin. DUWAG KA. Pasalamat ka at nasa loob ka ng tahanan mo para manood ng mga pangyayari sa paligid. Pasalamat ka hindi ka sumasali sa pride march at may placard para ipamukha sa madla na “tao rin kami” na may karapatan na maproteksyunan. Hindi ba’t kapag tao ka ay may karapatan ka ring mapangalagaan? Hindi mo ba nakikita sa mga mukha namin ang kapatid at kaibigan mo?

Kaibigan ka ba talaga? Tao ka ba? May puso ka ba? Nagpapakita ka ng awa at lungkot kapag may hayop na nasasaktan kaya patuloy mong sinusuportahan ang animal rights movements at protect the environment movements pero kapag kami na nasa minorya (LGBT), pagkakaitan mo? KAMI NA KAPWA TAO MO PA.

Hindi ko maintindihan na umabot ito ng 17 years at hanggang ngayon ay inilalaban pa rin. Ganoon ba tayo ka-backward? Ganoon ba tayo kawalang puso? Pucha ah, puro tayo preach bakit walang application. PURO LIP SERVICE.

Sabagay, ang slavery nga umabot raw ng 245 years. Grabe ang tao. 245 years inabot para isipin na mali ang pang-aalipin.

SIX SIGMA ON THE FLOOR

Me: I will only buy board subject books for RPsy.
Also me: Wow! Industrial and Organizational related psychology books! 💓😍


Really. I can't help buying these because it's important books for IO majors like me! Most of the time, I see IO books on sale. I felt like they are least priority by most psych majors. Most of the people I talked to told me that they find IO as one of the most boring subjects in Psychology.

Don't worry IO books, someone out there love you soooo much and it's me. Charot.

PERO COME ON, SIX SIGMA BOOK ON SALE? It will take you hundreds of thousands just to earn the belts of Six Sigma. It's gold! It's a gem in the industry! It reduces the cost of manufacturing by reducing the average defects per million!


And now....I have it on my shelves for only 197.50 pesos!

I AM STAR STUFF

So when I am sad, I put my hand on my left chest...I am alive and will continue to live because there is still something good that awaits me. I just don't know yet.✌

As the universe expands, I am also expanding. My consciousness expands as well as my experiences. As Neil deGrasse Tyson pointed out, the essential ingredients found on stars can be found in humans. That is why we all have the reason to feel big because we are star stuff.

I am star stuff and the universe is in me. It is in us. 🔭🚀💓

HANTUNGAN

Sa edad ko, hindi ko naman masasabing marami na akong naging karanasan sa mundo. Di hamak na bata pa rin naman ako pero alam mo yung pakiramdam ko? Pakiramdam ko matagal na akong nabuhay at pagod na ako sa gulo, ingay, at mapanghusgang mundo. Hindi naman ako galit. Hindi naman ako sobrang malungkot talaga pero pakiramdam kong para akong nauupos...nauubos.

Sa totoo niyan, normal na naman sa akin ito. Hindi naman bago. Hindi lang halata sa akin dahil iniisip nilang masayahin ako. Nakangiti, tumatawa, o nagpapatawa kaya alam kong hindi naman ako napag-iisipan na parang ganoon na kaseryoso pero kapag ako lang mag-isa at mag-iisip ng mga bagay-bagay...nadidismaya ako.

Nakakadismaya maging tao, binigyan tayo ng magandang lugar para alagaan ang paligid pero sinisira natin. Hindi tayo marunong makuntento. Gusto natin manakit o manira ng paligid kung minsan sinisira natin ang ibang tao o kaya naman ang sarili natin.

Nakakaumay. Nakakadismaya. Paulit-ulit tayong gumagawa ng mga pagkakamali. Hindi tayo natututo. Hindi marunong makinig. Marahil may mga taong ginusto na lang magpakatiwakal dahil sa napakagulong pag-iisip ng lahat at napakaingay na mundo.

Hindi mo alam saan ka lulugar kaya gusto mo na lang na tapusin na ang lahat kasi nga nakakapagod at mahirap intindihin ang buhay.

Gusto kong isipin na hindi tayo nabuhay para lang masaktan at mamatay. Gusto kong isipin na may maganda sa tao at mundo. Gusto kong makita ang pagmamahal kaysa sa sakit at buhay kaysa kamatayan. Ngunit paano mong magagawa iyon kung maraming mga bagay ang nagpapakita sa'yo ng ganoon?

Piliin mo na lang ang mga magaganda. Okay. Mananahan ako sa isang ilusyon at aasang may pag-asa sa tuwing sisikat ang araw.

Pero sa bawat paglubog ng araw, doon pa rin ako matatapos sa aking higaan...sa aking huling hantungan...gabi-gabing akong pumapanaw.

#54

Happy Valentine's Day!

Run for Love

This is how I spent my Sunday. I realized our bonding sometimes are sort of hardcore. Hahaha. We run for 10 kilometers again just to constantly challenge ourselves every month. If I'll be asked if I'll continue this, definitely!

But the month of March tells me that to trek, climb the mountains as well as to spend my date with her on a cruise ship, are way better this time.

Baby Steps to RPsy: Tips on Theories of Personality

Tip: In theories of personality, create your own matrix so that it will be easier for you to compare and contrast all theories. You may also include the Eastern theories and read at least one book authored by each theorist to deeply understand their worldviews and their theories.

Yes, I'm done with the matrix, I just need to update it again to add the Eastern part. I will also write my reflection and insights about what I just read about Freud's, "Civilization and Its Discontents." By writing this will help me retain the content of the book.

Simula ng Pamamaalam

Mayroon bang tumatagal sa mundo na walang katapusan? Wala. Lahat nawawala, napapalitan, at nababago. May mga bagay tayong hinahanap sa sarili natin, sa buhay natin na tayo lang ang makapagsasabi kung natagpuan na natin.

Tayo ay mga manlalakbay ng buhay. Naniniwala akong hindi ako tumitigil sa iisang lugar at ang saysay ko ay ang hanapin ang bagay na magbibigay sa akin ng kasagutan sa tanong ko. Sa akin na lang iyon pero kapag nahanap ko na...

Sasabihin ko sa'yo.

Nagbigay ako ng huling pamamaalam sa aking mga estudyante at sinabi ko kung gaano ako naging masaya mula sa pagtanggap nila sa akin. Nagpasalamat rin ako sa naging nanay ko sa maliit na pamantasan na yun ng Rizal. Niyakap ko siya at para siyang naluluha sa mga salitang sinambit ko. Naluluha ng niyakap ko siya.

Siya ang nanay-nanayan ko, naging sandigan ko sa mga panahon na bago pa lang ako doon, siya ang unang naniwala sa akin sa kakayahan na pinagdudahan ko sa sarili ko at siya ang unang tumanggap sa akin. Malaki ang pasasalamat ko sa taong ito at mahalaga siya sa akin.

Sinilayan ko ang mga mukha ng mga batang nakatingin sa akin. Hindi ko naman na hinabaan pa ang aking sinabi dahil wala namang dahilan para pahabain pa...doon rin naman ang pupuntahan ng lahat...sa pamamaalam.

Alam kong ang mga ngiting yun na nakita ko kanina ay unti-unting magiging malamlam sa aking alaala ngunit mananatili sa akin kung gaano ako naging malungkot, masaya, at natuto nang makilala ko sila.

Sa isang munting pamantasan ng Rizal, may isang simpleng guro na nangarap, natutong magmahal magturo at nangakong mamahalin pa ito...

Sa munting pamantasang ito ng Rizal, natutunan niyang awitin ang isang kantang minsan lang niya narinig ngunit kailanman ay hindi naging dayuhan sa kanya...

...pinanday at pinagyaman...
Ika'y handang tumindig ng may dangal.


Pangako. Hindi man ako nagmula sa paaralan na ito, bilang isang guro, tinuruan mo akong tumindig ng may dangal.

Sa muling pagkikita natin!

#53

Puso ng Sikolohiya

Nasaan ba ang puso ng sikolohiya? Siguro matagal ko na ring hinahanap iyon. Palaging may kulang. Nasubukan ko ng maging matapang kahit paano sa industriya at kasalukuyang nasa akademikong institusyon ako...may kulang ba? Oo, pero masaya ako. Sobrang saya ko hindi tulad ng nasa industriya. Nakita kong mahalaga ako sa kinalalagyan ko ngayon pero may hinahanap ako kaya susubukan ko ang klinikal.

Sa totoo lang, natatakot ako kahit na mukha akong matapang sa panlabas. Siguro, natatakot ako dahil sa mga expectations na sinasabi sa akin ng iba kapag tinatanong nila kung kukuha na ba ako ng board exam. Sinasabi ko naman ang totoo. Sinasabi kong hindi pa ako handa kasi mas advance na ang Psychologist board examination. Maraming bumabagsak doon sa kabila ng pagtuturo ng psychology subjects at clinical experience. Kaya natatakot ako. Nakakatawa ano? Mahilig akong magmotivate pero natatakot ako.

Oo. Natatakot ako at hindi ako natatakot na ihayag ang nararamdaman ko. Hindi ako magkukunwaring alam ko ang lahat dahil hindi ko alam ang lahat. Marami pang dapat matutunan. Masyado pang maaga para sabihin kong mahusay at magaling ako para kumuha ng exam. Wala pa akong lakas ng loob. Kulang pa at alam ko iyon.

Natatakot rin kasi akong magkamali at marahil sa expectations nga ng iba. Nakakatakot na may nagsasabi pa sa akin na magboard topnotcher ako dahil nagtuturo ako sa isang review center. Oh di ba? Hindi ka ba naman tablan ng kaba. Hindi ka pa man din kumukuha, nakikita na nila ang kinahihinatnan mo. Paano kung iba ang resulta? Di ba?

Saka sa totoo lang, naiisip ko na kulang pa ako dahil specialization ko mula undergrad at masteral ay Industrial. Anong laban ko sa clinical? Kaya may rason akong matakot pero ang good news... Sinusubukan ko ang makakaya kong mas matuto pa at alamin ang mundo ng clinical paychology.

Ngayong hapon lang, nainspire ako sa student ko. Gusto kong maramdaman ang naramdaman niya sa clinical setting. Sabi niya sa akin kanina,

"Naalala niyo po ba noong time na maga-assign po kayo ng ojt namin? Iniisip ko po na Industrial ako muna kasi po hindi ko pa po kaya yung clinical. Parang di ko kaya yung psychological report at maginterview ng patient. Noong narinig ko po na clinical ako. Sobra akong nalungkot. Parang di ko alam yung gagawin ko. Pero noong ojt ko, iba naman pala..."

Habang sinasabi nya sa akin yung takot niya na hindi siya handa...parang gusto ko siyang i-interrupt at sabihin sa kanya na parati naman nating mararanasan na hindi tayo handa kaya subukan mo. Tapos bumalik sa akin yung advice ko sa isip ko na para sa akin pala iyon at hindi ko na tinuloy ang pagputol sa kwento niya. Pinakinggan ko na lang siya.

Natutuwa ako nang matapos niya ang kwento niya. Natulungan niya yung patient na isolated sa rehab. Wala kasing gustong kumuha doon kasi mahirap daw pero dahil kinausap niya...nakita niyang nagbago yung patient niya hanggang sa nagkaroon ng socialization sa family na matagal ng hindi nakakausap. Alam mo iyon? Nakita ko yung kislap sa mata ng student ko. Nakita ko yung puso niya sa kwento niya. Nakita kong masaya siya. Sinabi niya na gusto niyang maging psychologist dahil doon. Ang pinaka nagustuhan ko sa kuwentuhan namin ay yung moment na sinabi niya:

"Iniisip ko nga kung ano talaga yung natulong ko sa kanya eh. Ang ginawa ko lang naman ay ang makinig sa kanya at magtanong ng mga bagay para maisip niya ang ginagawa niya..."

Hindi siya makapaniwala sa nagawa niyang maganda. Ang sarap daw sa feeling. Ang sarap daw tumulong...At totoo naman iyon kaya gusto ko ang trabaho ko. Masarap sa pakiramdam at hindi kayang palitan ng pera pero this time gusto ko maglevel up. Sa mas mahirap na paraan. Gusto ko makahawak ng cases na nababasa ko lang sa libro. Gusto kong subukan kahit natatakot ako. Nainspire talaga ako.

Totoo ang sinabi niya. Minsan kailangan lang nating makinig. Kailangan lang natin ng taong uunawa sa atin...yung mga taong maniniwala sa atin dahil kung minsan tinatalikuran tayo ng mga taong akala natin sila yung unang tatanggap sa atin...at kung minsan, pinakamasakit sa pakiramdam ay natin ang tinalikuran tayo ng lahat dito sa mundo.

Masarap ang maging psychologist sa future kasi marami kang makikilala at matutulungan...kaya naniniwala ako na hindi ko kailangan maging astronaut para matuklasan ang mga nawawalang planeta at mga bituin eh kasi kapag kinausap mo na ang isang tao, nakadiskubre ka na ng isa. At ang mga bituin? Makikita mo iyon sa kislap ng kanyang mga mata.

Nakakatuwa ano? Yung mga taong akala mo ikaw ang mag-iinspire sa kanila...hindi nila alam na sila ang pinaghuhugutan mo ng halaga ng buhay mo. Kung bakit humihinga ka araw-araw at bumabangon.

Hindi nila alam na sila ang dahilan kung bakit ako narito.

ANG PAG-IBIG AY PARANG LISENSIYA

Ang pag-ibig parang lisensya iyan. Pagkatapos mong makamit hindi mo pinapabayaan, sineseryoso pa rin, ina-update, at pinapalitan ang lumang sarili na para bang dinadamitan ng panibagong ngiti mula sa pangit mong larawan noon.

Tinitiis ang mahabang pila at marunong maghintay. Wala kaming pake sa init o kahit na walang hangin. Kahit gaano kalayo mag aabang at pupuntahan ka namin. Binabalikan namin ang nakaraan at iniipon ang mga papel na nagpapatunay kung gaano kahalaga. Alam namin ang mahalaga sa hindi. Alin ang pupuntahan at hindi pagtutuunan ng pansin. Alam namin kung sapat na. Marunong kaming makuntento at marunong rin magbuhos ng oras. Samakatwid, alam namin ang salitang "priority."

Pinagpuyatan namin iyan, iniyakan ng dugo,  ipinanalangin gabi-gabi kaya nakamit at inuusal ang mga salitang kung minsan ay hindi na rin namin maunawaan pero pilit na iniintindi, gabi-gabi naming inuulit ito na para kaming hinehele pati rin sa panaginip dinaladalaw kami. Sa ganoon namin nakuha ang lisensya.

Magmahal ka ng may lisensya. Alam namin kung gaano kahirap makamit ang isang bagay at alam rin namin kung gaanong kasakit ang ito ay mawala.

Kaya hindi ka mawawala.

INIIBIG KITA KAYSA MAHAL KITA

Sa ngayon parang kay sarap gamitin ng iniibig kita kaysa mahal kita. Ang huli’y maaaring gamitin sa pamilya at kaibigan samantalang ang iniibig kita ay ginagamit sa taong makakasama mo sa buhay. Ito ay paraan paghahayag ng pag-ibig.

Kung mapapansin ay may “ig” sa dulo na makikita rin sa salitang "tubig.” Nabasa ko na ang pag-ibig ay parang pagdaloy na tila nagpapahiwatig ng pagbabago. Hindi ba’t kapag tunay kang umibig, nagbabago ka? Mas nagiging mabuting tao at mas iniisip ang kapakanan ng taong kasama mo…iniibig mo.

Sambitin mo at gamitin dahil ang wikang Pilipino ay makapangyarihan. Walang dapat ikahiya. Banggitin mo ang “iniibig kita” sa taong mahalaga sa’yo. Huwag mong abusuhin na para bang damit lang na sinuot at hinubad, huwag mong kasanayan dahil nawawalan ng halaga…sabihin kapag totoo, wasto at sa mga panahong ramdam na ramdam mo.

#52

#51

#50

ANGELS WALK FOR AUTISM

Exceptional Mark

Today marked as Angels Walk for Autism. I'm glad to be part of this apropos event. To be honest, I was a bit emotional seeing the joys reflected on the countenances of families from different walks of life as they celebrate the gift of life. It's a terrific experience and it's like another pulchritude aspect of our nature blossomed in front of my eyes as I get along with people whose exquisiteness is a bit different from mine but equally essential.

In retrospection of life, I realized that love is quintessential. If we truly know what it is maybe we will recognize how great it is to live.

It is not just autism. It is about family. It is about a celebration of diversity in our lives. Imagine how monochromatic life would be if we are all the same. Isn't great we are all unique and beautiful?

BLOOPERS ON GROUP DEVELOPMENT

Relate ang thesis mates dito hahaha. Hango ito kay Bruce Tuckman na theory pero binago ko ang nilalaman. Hahahaha. 

1. FORMING – The “getting to know stage,” usually excited ka pa sa mga magiging kagrupo mo! Ang saya-saya kasi siyempre iba na makakasama mo. Ito yung tipong hindi moa lam ang nightmare na nag-aabang sa’yo. Excited at energetic ka pa sa mga plans ninyo. So much hope! Haysss…

2. STORMING – “Bagyo” nga talaga kung iisipin. Takte. Dito na kasi naglalabasan ng baho eh. Mga talks*its na mga ka-grupo saka maraming mga dahilan sa buhay na kesyo busy daw siya eh lahat naman kayo busy. Tinatawag ko ‘tong puno ng poot, hinanakit, at kash*tan stage. Langya, conceptual framework na lang nga inassign mo hindi pa rin nagawa o kaya pag aayos lang ng references ng APA format maraming dahilan pero syempre kinalimutan mo na e.

3. NORMING – Sa isang grupo, meron isang ka-grupo mo na magbibind sa inyo. Siya yung tipong tagapakinig ng bawat sides. Taga-tanggap ng mga hinanakit ng isa’t-isa. HAHAHA. Yung paghupa ng bagyo dito na yun papasok at  magkakaroon na kayo ng norms o rules na susundin. Initial integration na rin ito kung tawagin. May paglunok na ng pride dito. Sa mga hindi marunong lumunok ng pride, just thoroughly masticate it and drink enough water. Yun lang. HAHAHA.

4. PERFORMING – Ito na ang bongga. Ito yung perform na kayo. Confidently performing at its finest na ito. Kasi nagkapatawaran na nga at syempre gusto mon a rin grumaduate kahit na naging hype yung experience mo sa mga thesis mates mo. HAHAHAHA.

5. ADJOURNING- Natatanaw-mo-na-ang-liwanag stage hahaha. Nakahard bound na kasi at pagraduate ka na rin. Ito na ang panahon na sa wakas naalis na ang sumpa! Makakalaya na ako! YES! The diploma! My pamilee, my pamilee!

Pasensya na ha. Hahaha ganito ko kasi laruin ang konsepto ng ilang mga pag-aaral ko. Hahaha masaya kasi kapag may ganito. 

Unending Quest for Knowledge

Research is part of our lives, some of us may not realize it but it is there. Every day we conduct research. When we want to seek for answers we conduct simple research, when we want to seek for the majority of the opinion we do simple survey method, when we want to know someone deeper we do research, and so on. It is ubiquitous! It is the backbone of our society. And if we only realize that prior to technological advancement and inventions come to life, we do research to see if it is plausible and doable.

Edison, Turin, Einstein, Grahambell, and Fe Del Mundo to name a few, started their inventions with research! It immortalizes all creative ideas and builds a better community for it promotes advancement. All problems were solved because of research. You see, it is essential! It is life!

I hope all of us will continue to yearn for knowledge...because being equipped with knowledge will make us better understand ourselves and others. Above all, it makes us a great human being.