SA AKING LENTE: MOVIE REVIEW NG SEKLUSYON AT DIE BEAUTIFUL

Dalawa sa walong entries ng Metro Manila Film Festival ang pinanood ko. Pinili ko mula sa napupusuan ko. Ito yung dalawa:

Seklusyon at Die Beautiful

Image Source

Image Source

     






















SEKLUSYON

Sa totoo lang, hindi naman sobrang nakakatakot ang pelikulang ito. Tamang gulat lang at tamang takot. Ang nagdala sa palabas na ito ay ang mga ideyang kalakip nito, mga eksenang kikiliti ng isipan mo at mag-iiwan ng tanong patungkol sa moralidad. Ano bang tama at ano bang mali? Ito ang pakikipagtunggali sa free will at faith. Kasama na rin sa ganda ng pelikula ay ang husay ng mga bumuo nito. Ang galing talaga ng picture at screenplay.

Nakakamangha, hindi takot ang dala niya tulad ng mga tipikal na horror movies. Binaon niya ang mga takot sa pamamagitan ng pagpapakita na tayo ay hinahabol ng sarili nating mga multo. Pinakita ito sa kalagitnaan kung saan nasa seklusyon ang mga dyakono bago sila magpari.

Sa kwento kasi kailangang manatili ng isang linggo ng mga dyakono sa isang lugar na tahimik, magseklusyon, bago sila tuluyang maging pari. Ito raw ay isang mahirap na yugto dahil mas malakas raw ang mga demonyo para akitin sila sa temptasyon kaya kailangang mas maging matatag sila. Kasabay ng pagpapakilala sa isang dyakono ay pagpapakilala rin sa isang madre na kasa-kasama ng isang batang pinapaniwalaan na propeta.

Sa madaling salita, ang naging tunggalian ng kwento ay nang makapasok sa isang lugar, kung saan naroon ang mga dyakono, ang propetang bata at ang madre. Gusto ko sa mga eksena ang hiwaga kung paano nalalaman ng bata ang personal na karanasan ng mga dyakono. Iyon pala, isa pala talaga siyang diablo na nagbalat-kayo na tagapaglitas.

Pinaka nagustuhan ko sa kwento nang magkaroon ng pagkakataon na patayin ng bida ang bata. Bago niya ibaon ang lanseta sa bata nagbitaw ito ng salita, "Huli na ang lahat, Miguel." *hindi eksaktong mga salita* Pagkatapos, sinaksak ng bida ang bata tapos tumakbo na siya papalayo, tumakas . *sa perspektibo niya*

Makikita sa eksena na iyon yung pagtatalo kung itutuloy ba ng bida o hindi. Kung isusuko niya ang pagkapari niya at mapalapit pa sa Diyos dahil sa napiling bokasyon o papaslangin niya ang batang naghahasik ng dilim. Sa huli, pinili niyang patayin. Ang tanong: Nagwagi ba siya? Tama ba ang ginawa niya? 

Ang pinakahuling eksena ng palabas: Binendisyunan ang tatlong dyakono bilang pari. Ito ang tatlong dyakono na pumigil sa bida na huwag patayin ang bata dahil malaki raw ang naitulong noon sa kanila para magtagal sa seklusyon. *na kung titignan para lang silang pinaiikot ng bata dahil alam ang kahinaan nila*

MGA NAISIP SA SEKLUSYON:

1. Makikita na ang takot na binaon ng mga dyakono sa seklusyon nila ay mga sarili nilang multo. Ito ang mga bagay o isyu na pinilit nilang takbuhan o itago sa pagpasok sa pagpapari. Kaya pumasok sa isip ko, pinasok ba nila ang pagpapari dahil ito ay bukal sa loob nila o isa itong form ng defense mechanism na sublimation? Bahala ka nang humusga pero alam ko ang sagot ayon sa sarili kong interpretasyon.

2. Hindi nagwagi si Miguel na labanan ang diablo. Lose-lose situation siya. Kung itutuloy niya ang seklusyon sa ilalim ng bata at ng madre, maaaring maimpluwensyahan siya ng kasamaan noon. Hindi niya ginamot ang kasamaan bagkus sumapi siya roon. Kung patayin ang bata, talo rin siya. Sa pagpatay niya roon, isinuko niya ang paglapit sa panginoon. Kumitil siya ng buhay. Wala na rin siyang pagkakaiba sa kasamaan kaya naintindihan ko ang  mga salitang binitawan ng bata bago siya patayin, "Huli na ang lahat, Miguel." Ni hindi siya pumalag o nanlaban kasi alam niyang nagwagi siya. Hinayaan niyang patayin siya ni Miguel.

Naging pari ang tatlong dyakono sa ilalim ng bata. Isang katibayan na may naiwan rin siya.

3. Napaka-kontrobersyal lang ng naisip ko pero ayon ito sa kwento. Hindi porket nakasuot ka ng abito ay nasa tuwid kang daan *base lang sa kwento hindi maaaring ma-generalize sa totoong buhay lahat*. Kung susuriin ang kwento, ang tatlong dyakonong naging pari sa kwento ay pinagbigyan ng bata na huwag labanan ang kanilang temptasyon dahil hindi raw gusto ng Diyos na pagkaitan sila ng bagay na gusto nila. Kumbaga, nakuha nilang maging pari sa pamamaraan na hindi naman nila tuluyang nalabanan ang temptasyon.

4. Malaya talaga tayong pumili ng gusto nating paniwalaan. Ang mahirap malaman ay kung ito bang ginagawa natin ay tama. Makikita na maraming natutulungan ang batang propeta pero sa kabila noon, palihim rin siyang naghahasik ng kasamaan.


DIE BEAUTIFUL

Ang ganda nito! Sobrang tinamaan ako sa ilang mga eksena dahil ilan lamang iyon sa mga kwento at issues na kinakaharap ng mga kapatid kong nasa LGBT Community. Ang galing ng mga artista kaya hindi nakakagulat na manalo ang mga bida ng best actor at best supporting actor.

Kung titingnan, napakasimple ng mga linyang binabato ng mga bida pero ang tumagos sa damdamin ko ay yung sinisigaw ng facial expressions nila. Sobra. Pinatawa at pinaluha niya ako. Pinaramdam niya sa akin kung paanong maging tao dahil naramdaman ko ang sakit at hinaing ng nasa LGBT Community. Sinalamin niya ang hinaharap namin. Bilang lesbian, nakaramdam ako ng sakit sa puso nang hindi tanggapin si Patrick/Trisha (Paulo Ballesteros) ng tatay niya lalo na noong kamuhian siya na para bang hindi siya kadugo. Naramdaman ko yung sakit kahit na hindi naman ako pinagsalitaan ng magulang ko ng ganoon, nakarelate lang ako dahil sa mga karanasan ko noong nakaranas rin ako ng diskriminasyon mula sa ibang tao. Sa palabas, tatay niya ang gumawa noon. Mas masakit iyon ah? Nakarelate rin ako dahil ganyan rin ang issue ng ilang mga kakilala ko sa community namin.

Damang-dama ko ang pagpipigil ni Patrick/Trisha sa tunay na siya kapag kaharap niya ang tatay niya. May ganoon rin kasi akong problema noon, natatakot akong baka hindi ako tanggapin ng mga magulang ko at ng ibang tao. Marami kasing taong mapangmata at hindi ko alam kung makakayanan ko ba. Kaya sa mga eksena, talagang tumagos sa akin eh.

Gusto ko rin ang pag-arte ni Barbs (Christian Bables), ang matalik na kaibigan ni Patrick/Trisha. Ang sarap sa pakiramdam na may ganoon kang kaibigan na mahal ka sa higit pang kayang gawin ng magulang mo. Alam mo iyon? Alam niyang lahat sa'yo kasi hindi ka niya hinuhusgahan. Sobrang nakarelate ako doon. May matalik rin kasi akong kaibigan, siya rin ang girlfriend ko. Siya lang ang may alam ng lahat sa akin kahit hindi ako magsalita. May matalik pa akong kaibigan na tatlo pero ang higit sa kanila ay ang girlfriend ko. Ang husay ni Christian Bables! Sobra! Kaya nanalo siya bilang best supporting actor eh!

Naramdaman ko iyong sakit at lungkot niya nang lalagyan niya ng make-up si Patrick/Trisha sa ataul. Binigas lang niya ang mga katagang, "Pagagandahin ulit kita," pero sobrang powerful ng facial expression niya. Nandoon ang lungkot at sakit na makita mo ang kaibigan mo ng napakatagal tapos ikaw pa ang maglalagay ng make-up sa kanya saka lungkot dahil hindi hanggang sa huling mga sandali hindi tinanggap ng tatay ni Patrick/Trisha ang pagkatao niya.

MGA NAISIP SA DIE BEAUTIFUL:

1. Una sa lahat, hindi straight man si Jessie (nakarelasyon ni Trisha), bisexual siya. Pangalawa, hindi bakla o gay si Patrick/Trisha, isa siyang transwoman kasi identified siyang babae at may transformation siya. Bisexual si Jessie kasi sabi niya mahal niya si Trisha (attracted sa trans) at may asawa rin siya. Ang huli, doon lang sa aspeto na iyon nagkaroon ng minor error sa pag-alam ng sexual orientation ng mga characters. Ayos lang naman sa akin na may ganoong isyu kasi sa totoong buhay, sinasalamin naman niya talaga ang ideya ng ilang mga kapatid namin sa LGBT. May ilang transwoman na hindi pa rin nila alam na transwoman ang talagang tawag sa kanila basta alam nila bakla o gay sila. Ang iniisip kasi ng nakararami na nakakulong lang ang ideya na ang transgender ay mga dating babae o lalaki na nagpasurgery ng genitals nila. Ito ay patungkol rin kung paano ba nila i-identify ang sarili nila sa kabila ng kung anong genitals ang mayroon sila. Sa identity ang isyu ng transgender. Sa personal ko naman, lesbian ako kasi attracted ako sa same sex ko pero hindi ko ina-identify ang sarili ko bilang lalaki talaga. Ayos lang sa akin na tawagin akong "she" o "ms" na iba tulad ng isang transman. Ang transman, bukod sa attracted sila sa babae, identified nila ang sarili nila sa paggamit ng pronouns na "he" o "him." As in lalaki talaga ang idenfier nila saka sila ang karaniwang nagpapasurgery. Pansinin, "surgery" ang term na ginamit ko hindi "sex transplant" na animo'y hiniram ang genitals mula sa ibang tao at kinabit sa isang buhay na tao.

OMG! Salamat sa PAP-LGBT Special Interest Group! <3

2. Gusto ko ang isyu ng pagiging nanay ni Patrick/Trisha. Tama siya na nanay siya kasi inaalagaan niya ang bata na hindi niya kadugo pero tinuring niyang parang tunay niyang anak. Tulad nga ng sinabi niya, hindi kagaya ng iba na anak lang nang anak pero walang malasakit sa mga anak. Pinakita doon ang pagmamahal na hindi nakikita kung magkadugo kayo...na kaya mong maging isang pamilya sa pamamagitan ng tunay na malasakit, pagmamahal, at pagtanggap.

3. Nakakaawa ang mga katulad rin namin. Wala kaming pantay na karapatan tulad ng heterosexual, sana maisip ng mga manonood ang mga isyu na kinaharap ng bida. Ultimong pagpasok sa palikuran at iisipin ng mga bata sa kapwa nila bata kung may magulang na LGBT ang kaklase nila. Sana maisip nila na palakihin ang mga anak nila ng may pagtanggap dahil ang love ay hindi naman masusukat sa genitals na mayroon ka o sa pananamit mo...nasa pakikitungo mo sa kapwa mo. Hindi namin kailangan ng special rights dahil hindi kami humiling ng special rights kailanman, hinihiling namin ang pantay na karapatan dahil tulad nila...tao kami. Hindi ba, kapag tao ka, may karapatan ka ring pangalagaan at may karapatan ka rin na makamit ang mga benepisyong nakukuha ng ibang tao ng naaayon rin sa batas?

4. Masarap mabuhay kung magiging totoo ka sa sarili mo lalo na kapag tanggap ka ng mga mahal mo sa buhay. Masyadong malupit ang mundo para magdulot ka pa ng sakit sa iba at masyado ng mahirap ang lahat kaya iwasan na ang pagiging mapaglaro sa kapwa (hindi lang sa LGBT para gawing katatawanan pati na rin sa iba) at maging mapanghusga. Sa huli, pare-parehas lang naman tayong mahihimbing sa panghabambuhay na pagtulog at ibabaon sa lupa. Lahat tayo magiging pataba sa lupa. Kaysa mabuhay ng may saradong kaisipan at hindi pagtanggap sa kalikasan ng tao, bakit hindi na lang tayo magmahal at magmalasakit? Bakit hindi natin yakapin ang bahaghari? 

Sana next year, ganito ulit kaganda ang MMFF.

ENGKWENTRO KAY KIROT

"Anong masasabi mo dahil hindi ka pinipili ng ibang tao?" tanong ko kay Kirot.
"kasi lagi akong iniiwasan?" sagot niya.
"Oo." Tugon ko.

"Eh, hindi ko naman sila masisisi. Sanay na naman ako. Kaya nga kirot di ba?" Biro pa niya sa akin.

"Mas gusto ninyong mga tao ang maging masaya." Tiningnan niya ako sa mata at nakita ang hapdi ng kanyang binitiwang mga salita.
"Malamang."

Nagkaroon ng dalawang minutong katahimikan.

"Malamang ang sinabi ko. Hindi ka na sumagot! Mas gusto naming maging masaya kasi magaan sa loob. Nakakapag-usap kami kapag masaya kami. Nakakangiti. Kumakanta at sumasayaw. Mas pinapansin kami ng iba at walang problema. Ganun." Binasag ko ang katahimikan sa mga sinabi kong iyon.

"Tingnan mo. Hindi ka mapakali. Sinagot kita ng katahimikan pero pinili mo pa rin dugtungan. Ganyan kayong mga tao. Gusto niyo ng maingay na mundo. Gusto niyo palaging masaya saka nakakalimutan ninyo yung mga dahilan kung bakit ka masaya. Kung bakit mo naiintindihan..."

Huminto siya ng sinabi niya iyon at tumungo.

"Hindi niyo nga pala naiintindihan," pabulong niyang dugtong.
"Ang alin?" Tanong ko.
"na sa bawat saya dahil iyon sa lungkot tulad ng kung bakit ka malakas dahil iyon sa kirot."

Hindi ako sumagot.

"Nilalayuan nila ako pero hindi nila alam na sa hindi nila pagyakap sa akin ay mas lalo silang napapalapit sa akin. Sa mga bisig ko rin sila babagsak. Mauuntog muli sila pagkatapos nila akong maranasan at makakalimutang muli...Lalayuan ngunit babalik muli."

"Kung hindi ka lalayuan? Anong mangyayari?"

"Hindi ka naman makakalayo. Sinusubukan niyo lang lumayo. Tinatakasan. Kinakalimutan pero panandalian."

"Kasi mabigat ka sa pakiramdam. Masakit." Sagot ko kay Kirot.
"Kailan ba naging magaan ang buhay?"
"Kapag masaya! Ano ba?

"Parehas pa rin naman. Mukha lang magaan kasi ibang aspeto lang ang tinignan mo. Hindi ka lang nakatingin sa akin."
"So masama na loob mo niyan sa akin?"
"Hindi."
"Eh ano?"

"Dalawin mo ako paminsan-minsan o kaya huwag mong kalimutan kung saan rin nagsimula ang lahat. Bahagi ako ng saya mo. Hindi mo malalaman na masaya ka kung hindi mo ako kilala."

"Hindi naman kita nakalimutan." Niyakap ko ng mahigpit si Kirot at may dumaloy na luha sa aking pisngi.

Hinawakan ni Kirot ang aking mukha at ibinulong sa aking tainga,
"Tahan na. Sasaya ka ulit."

EXPERIENCE IS NOT THE BEST TEACHER

I have encountered a nice blog, Why Experience Isn't the Best Teacher by Jeff McClung. I agree with him in this idea. Experience is not the best teacher but an evaluated experience is. 

There are people who failed a lot of times yet they never learned from their mistakes and it's because they didn't evaluate how things never work for them and why it worked for others. Evaluated experience is the key.

So starting this 2017, let's evaluate our experiences. Good or bad, let's rethink the situation and let's reconstruct it in a manner that we'll get something from it.

Experience is not the best teacher… EVALUATED experience is the best teacher – John C Maxwell

COLOR MANILA RUN YEAR 5 ALMOST READY

Yes, Color Manila Year 5 is here! It was just delivered today and we're ready for 10k run! 💪💕
January 8, 2017, here we go!

Will you run with us this January? We have to strengthen our bodies not only our brains, right? 🤘💪😊 See you there, folks!

DATE WITH MY MOTHER AND SOME MUSINGS

I rarely date my mother since both of us are busy. She is keeping the house and I am always working. Tonight, we went out. I persuaded her to take some break from the house. We watched a nice movie and I brought her to an idyllic restaurant. She loved the ambrosial food served, service of the crew and picturesque of the semi-high beamed ceiling of the beanery.

We went to a department store to buy our clothes and then treat her for coffee and dessert to my favorite coffee shop. I love her face and the smile on her countenance when she bites the mango madness cake. She was so delighted as if her smile could light the darkness of the night. She seemed like a kid trying out her first bite. I love how she sipped the coffee and her look in the eyes. It's like her eyes want to express something.

I love how we talked about family and life. I thanked her for everything that she'd done for the family. I could see through her eyes, the gratefulness and satisfaction seeing the outcomes of her hard work and sacrifices for the family. I am so happy that I had a great time with her. It made my night so great. The memory of her face and everything was framed in my mind.

I am captivated by her words. Nothing beats the words that came out directly from my mother's mouth. It made me feel significant and I feel pumped after what she said.

"The Lord heard my prayers, thank you." She said it to me with a cracked in her voice and teary eyes. Then I said, "It's nothing compared to what you've done to me. Thank you."

When we got home tonight, she kissed me on my cheeks and hugged me a lot of times. hahaha. I think my brain just released a lot of oxytocin which gave me enough energy to type all these words. hahaha.

Mothers are angels on earth. We are their kids regardless of our age. They still think we're kids. I still think that my mother is above me, I respect her and I love her (God knows). I may obtain a master's degree, got my license, and working on a school and largest review center in the Philippines, but it will never beat the sacrifices of my mother and family to make me who I am today.

I am what I am now because of my parents. I am just their kid and I have to respect and love them not for the world. Do the same thing folks, the people will turn their backs on us but our family will never leave us.

Cherish it and be grateful.

Sito Longges

MUSINGS ON PAGLILINIS

Dahil magtatapos na ang taon, kailangan na muling maglinis. Ito lang ang pagkakataon kong mag-ayos ng mga gamit ko. Sa paglilinis ko may mga na-realized rin ako.

May mga raffle tickets na hindi naman na ako kinontak so talo ako, pamphlets, ticket sa bus at eroplano, mga lumang papel na may numero, resibong kumupas pero inipon, mga ballpen na walang tinta, mga nawawalang gamit na matagal nang hinahanap at kung anu-ano pa. Isa lang naisip ko. Bakit ang kalat ko? Char.

Hindi. Naisip ko talaga na applicable rin pala tong pagliligpit sa way ng pagtingin natin sa buhay.

Natalo man ako sa mga raffle tickets ko, so what? Di ba minsan ganoon naman, kailangan sumugal saka may tulong naman ang raffle tickets na iyon. May napuntahan, hindi nga lang ako nanalo pero keri lang.

Saka biruin mo hindi natin makita yung mga bagay na gusto nating makita sa mga panahon na hindi kasi natin isinasaayos at inaalis ang mga bagay na dapat na pala nating alisin...matagal na. Mahilig tayong mag-ipon ng mga bagay na dapat hindi na patatagalin pa sa kwarto. Hindi mabibigyan ng pagkakataon na malagyan ng importanteng lugar ang mga bagong alaala o gamit sa kwarto kung hindi natin aalisin yung mga dapat na wala na.

Kailangan magsalansan. Kailangan mag-ayos. Mahirap magdagdag nang magdagdag ng basura sa kwarto. Tinatapon iyon, hindi iniipon.

Ayun lang. Musings lang ng isang makalat na taong tulad ko pero in real life bes, malinis akong magmahal. Char.

MUSINGS ABOUT DEATH

"Some people say Death’s heart is as dead and black as a piece of coal, but that is not true. Beneath his inky cloak, Death’s heart is as red as the most beautiful sunset and beats with a great love of life."

~From Brainpickings, about Death
Cry, Heart, But Never Break

I just love the article and remembered my very own children's book about death, which I bought few years ago. It was also nice and brief yet meaningful. It explained death wherein children can grasp the pain of losing and acceptance of the possible death of their loved ones. 

I surmised then, regardless of our status and material possessions, we will still bite the dust. We are always on the loop and we can't escape from it. It balances the world and people. It might be deplorable to be cognizant about our limited time and existence, but what can we actually do to cease this? Nothing. We can't stop it but we can change our attitude toward it by wearing another lens to see the beauty of death.

In addition, I say, confront! We just have to confront our thanatos by embracing the possibilities of ephemeral opportunity of living the life bestowed upon us and by being grateful about death. Its beauty rests on the idea of life appreciation and the need to cherish each moment.

The pulchritude of death brings us back to love our lives even better. 💓

#47

PARAGLIDING ADVENTURE VIDEO

Hello there!

Here's our video of paragliding adventure at Carmona, Cavite with the best paragliders in the Philippines. You may watch it on the link below and if you wish to watch it in HD just click the 1080p in the setting that can be found in the lower right portion of the video. Enjoy!

PARAGLIDE IN THE SKY!

Daye with the paraglider in Carmona, Cavite

Yes, I tried to be dauntless today! One of the best ways to end the year is by trying to do things that will challenge yourself! 👊💪💓

Last year, I tried to conquer my fear on snakes, tried zipline (slightly afraid of heights), walked at the edge of a building and even rode edge coaster in Cebu City.

Well, I guess I'm strong because I get it to the person that I love most. I promise to her that we will travel the world...for now, we'll discover Philippines first. 👌 Next year, we'll jump in waterfalls and dive in Palawan. That's for sure!

Thanks to Mr. Uwe Klein, German paraglider, and one of the best in PH!

THE MAGIC STRINGS OF FRANKIE PRESTO: AN EXCERPT

An excerpt that I love from "The Magic Strings of Frankie Presto" by Mitch Albom

Frankie felt his whole body shiver. He slid off the chair and nervously approached, touching his teacher's shoulder to let him know he was there.

"Come now," El Maestro whispered over the chords.
"Take the other guitar and sing the song."

"But I don't want to."
"Why not?"
"I'm scared."
"Yes. And you will be scared again. All your life. You must conquer this. Face them and pretend they aren't there."
"Maestro ─"
"You can do it. Always remember I said you can do it."


I love this excerpt because I feel how Maestro loves Frankie (his student) to learn how to stand on his own, for the last time. This is the moment where they will never see each other again. For the last time, he taught Frankie one of the best things in life... to not be petrified by fear and to play the music with all his heart. 💞😭

“Everyone joins a band in this life. And what you play always affects someone. Sometimes, it affects the world.”

I hope I can be a Maestro someday.

WORK-LIFE BALANCE, BES!

Kaya pa naman yun nga lang namamaos na ang boses ko. 😂 Hindi pa ako busy na busy because when I say busy it means 7 times a week akong full. By April 2017, that's the time na sobrang busy na. So, ngayon chill pa ako nito. I am used to do a lot of things at the same time...para akong computer na maraming naka-open na tabs. Ganern.

Pero before pa lang pumasok ang taon nakasched na ang invites ng January 2017 at February 2017. Walang laman ang March *good thing kasi hinga din* pero pagpasok ng April to October...lilipad na naman ako. 🏃😂👣📚

Paano ko ngayon ibabalanse iyon? Time-management at focus! 💓

Kaya kung nagtataka ka paano ako nakapagpost kasi biglang thought lang ito but I don't have enough time to browse my newsfeed. Usually, kung sino lang ang top yun lang nadadaanan ko.

Mabilis lang ang thoughts ko kaya mabilis lang rin akong magpost. Bwahaha.

Okay, back to work! ✌🤓

#46

CHEERS TO 75 THOUSAND BLOG VIEWS!

I am inspired to blog about the things that others might find helpful to them. In 2017, I will be posting more blogs about my journey in becoming a psychologist. I will document everything. My thoughts, pains, sadness, celebration, joys, etc. 

How I plan to lose some things in my life by weighing a lot of things, the responses I got from others because of my decisions, how I manage to overcome my predicaments, how to keep my sanity in spite of my own struggles that I never shared with anyone except for the someone I love, and  my strategies in time- management, studies, etc.

I just hope all hard work will be paid off soon. I hope you will join me in my rough road to fulfilling my dreams.

Sito Longges

NOTE TO SELF: ANG TITULO AY PALAMUTI

No matter how many titles you have earned or achievements you have fulfilled, at the end of the day, you will be remembered based on how you made an impact on other peoples' lives. You will be remembered based on your character. 

So always keep our feet on the ground.

Ika nga ng prof ko noon, "palamuti lang ang mga titulo" kapag nabubuhay tayo pero hindi naman maisasama sa libingan natin. Pero hindi naman ibig sabihin na hindi na paghuhusayan. Huwag lang ilalagay sa ulo, ika niya.

Words from wise professor to tyro like me.  #notetoself

BEAUTY IS ONLY SKIN DEEP

We are confused.

We are taught that "beauty is only skin deep" but we make fun of others because of their appearance and we use them to elevate ourselves. In fact, doing so will only exemplify our fear and insecurities.

Ironically, surveys have shown that most people consumed cosmetics because "Hey, it's no big deal. Beauty is only skin deep."

HOPE RUN 2016: RUN FOR A CAUSE

I made it!

There is hope.

This one is just a simple movement to be connected with people who advocate the rights of people with exceptional needs.

It was a challenging run. I felt a little pain which eventually turned into a numb feeling in my toes. I was fortunate to run with someone who is always there to support me in all of my advocacies and hobbies, I didn't notice that we reach the end.

I realized that I am not alone and I don't need to compete with them. I have to be with them. I need to reconnect with people because that's how the world works and that's how people will feel safe, loved, and important. Sometimes, it's good to be surrounded with people. I guess, it's what George Kelly termed as Sociality Corollary.

Again, it's just my simple way to express that I exist, I am here with people and that no matter how hard life is...there is hope.

#HOPErun2016 #HOPE #BeAHero #10kFinisher

QUASI-EXPERIMENT ON GRAPEVINE

It is normal for people to share their thoughts, ideas, opinions, and even secrets to others. By sharing a portion of yourself to others, somehow, connects you to them and creates a sense of belongingness to the group or to someone. It builds trust especially when you obtain a favorable feedback from the person you talked to. Unfortunately, not all people are interested in your life and not all people can be trusted. Some are curious about the things that you share and they don’t upkeep with the consequences of their actions such as passing a message that was intended for them to keep. The communicated message passed down from person to person that were often distorted is known as grapevine.

There are different patterns of grapevine but I will no longer discuss this on my blog. But the pattern of my grapevine based on what I received was single-stranded wherein one person passed it onto another person until the message was received by other people.

Image Source

THE STORY

There were two groups in this quasi-experiment. Group A are students of mine whom I trusted since I have been with them for more than a year and Group B are my current students where I only interact every once a week.

GROUPS:

A – Seniors whom I trusted since I have been with them for more than a year

B – Juniors where I only interact every once a week

The story was assigned differently to two groups. Both stories were true in a sense that I plan to resign in my current school this coming 2017. The stories were somehow different since Group A received a message where I emphasized that I didn’t accept the advisees in research for Juniors since I will transfer to a different school because of the organizational culture, pay, etc. while Group B received a message wherein I declined to become their adviser since I might resign this 2017 to pursue my Ph.D. and to have my clinical practice.

Surprisingly, within a week I received the message coming from the dean asking me if the rumors were true. She stated that the message came from one of my colleagues who received the message to one of my students (where the identity of the student was hidden). Apparently, based on the structure of the message that I created. I know where it came from and specifically the person who spread the gossip. I don't have any problem if that person spread it since I am prepared about the consequences of what I did. I just hope this person learn to handle some issues in strict confidence about things especially if someone entrusted a concern.

MY THOUGHTS

I am disappointed to know that the outcome of my small quasi-experiment validated the findings that gossip often emanated from someone close to you. The result of this mini quasi-experiment only proved that you cannot trust people even those whom you believe are loyal to you. You have to choose wisely those people you interact with.

Sometimes, it is fine to use white lies to temporarily cover up your plans so that others don’t have any idea about you if you wish to keep it a secret. In my case, I am planning to be vocal about this after the results since I am not used to telling a lie when someone asks me something about me.

In the future, it is better to keep a distance from people and be mindful of drawing the line.

HOPE FOR TOMORROW

Yes, there's always hope. Don't mind what others might think of you, they are just distractions. If ever someone just dropped you, move on. They don't deserve you anymore. People just come and go so as problems in life, so you need to get used to it. It's a cycle.

Some people are meant to just teach you some life lessons that you won't forget, as experience to let you know what the world is all about.

Focus on what you love and what drives you to become a better person. Focus on people who are always there for you when times get tough. ✌👏💪

Erratum on image: Tomorrow

I love the font and the image that's why.

Image Source

PARA SA INANG BAYAN

Hindi ka mahirap mahalin.

Subalit dahil sa mga kapatid kong nagkakawatak-watak,

unti-unti akong napaparam,

tumataghoy sa mga pait at sakit ng pagkakatuwa.



Ngunit sa tuwing imumulat ang mata

nadarama kong ako'y sa iyo,

sa iyo pa rin hanggang sa huli...

ang katawan ko'y sa iyo pa rin mahihimbing.


Kung magkakaroon pa rin ng pagkakataon na isilang,

pipiliin ko pa rin ang lupang sinilangan...kahit mahirap.

DAYS OF LIFE: WAITING TO MAKING IT THE BEST

Noong college ako binubuo ng not less than 36 weeks talaga ang pasok. So mga 180 days annually multiply by four years. Bale mga 720 days di ba (Hmm?).

Average na travel time ko from Antipolo to Sta. Mesa ay 4 hours balikan (excluded waiting time sa terminal, pila sa cashier, walang prof minsan, may inaabangan, noong graduation, mga trash talk na abangan sa groupings, etc.)

At least sa college life ko naghintay na ako ng 2,880 hours o 120 days.

Imagine, sa apat na taon, at least 120 days rin akong naghintay sa mga bagay na hindi ako sigurado o sa mga bagay na nasasayang ang oras ko dahil sa mga bagay na hindi ko kontrolado? O mga bagay na hindi ko na realized na pwede ko naman gawing meaningful.

Paano pa kaya yung mga nagtatrabaho sa Makati, BGC, Ortigas, o malalayo? Ilan ang travel time mo balikan? Ilan beses yun sa isang taon? sa buong buhay mo hanggang kailan mo gagawin yun? Paano pa yung ibang aspect na hindi natin nabilang?

OMG. Part of life is waiting. Ilang araw ang nasasayang sa buhay ko noon. Iisipin ko pa lang na yung mga paghihintay na iyon marami ng masayang bagay na nagawa. 😢

So today, make it the best day. Cherish every moment with your loved ones. 💞 

Have a great day, always! ☺

UNA'T HULI

Noong panahon na alam kong iisa tayo'y
hinaplos ko ang iyong mukha.
Wari'y alam mo na kung ano ang ibig ko.
Pinikit mo ang iyong mga mata
at unti-unti kong nilapit ang aking mukha.

Lumapat ang aking labi sa iyong labi.
Ito ang unang halik.
Bumilis ang tibok ng puso
at naramdaman ang daloy ng dugo.
Hindi ko napigilan at hinawakan ka sa likod,
ang tagiliran at hinaplos ang buhok.

Naamoy ko ang samyo ng paghinga,
at ng iyong balat. Palagay ko'y walang iba,
nag-iisa, at walang katulad.
Niyakap kita ng mahigpit.
Naramdaman ang lambot ng iyong dibdib
Walang iba, walang katulad.
Una't huli...

Una't huling yakap at halik.
Ikaw ang pinanalangin ko.
Sa napakahabang panahon, hiniling ko.
Ngayo'y akin ka'y hindi pa rin huminto.
Araw-araw ka pa ring hanap.
Araw-araw ka pa ring hinihiling.

Asahang mananahan sa puso.
Kailan ma'y hindi aalis sa isip.
Ikaw ang magiging gunita pagtanda.
Alaalang ihehele bago ipikit ang mga mata.
Ang taong mamahalin sa huling paghinga.

Ikaw ang una't huli...
Una't huli kong yakap at halik.
Una't huling taong nagpaalam ng pagmamahal.
Una't huling nagpatibok ng puso.
Una't huling mukhang sisilayan.
Una't huling taong gugustuhin.
Una't huling mamahalin.

QUOTE #45

MAGPAHAYAG O HINDI MAGPAHAYAG?

Gusto kong maging malaya. Magpahayag ng saloobin. Marinig ang boses ko sa maliit na paraan. Kung maririnig ako, alam kong maraming magagalit. Alam kong maraming tutuligsa.

Hahayaan ko bang itikom ang aking bibig at hayaang manatili ang saloobin na naghuhumiyaw na noon pa? Hahayaan ko bang ipinid ang pinto at huwag ng sabihin pa ang mga nilalaman ng isipan?

Natatakot akong hawakan ang mikropono at sabihin ang saloobin. Magiging magaan matapos kong gawin pero pagkatapos ano kaya ang mangyayari?

Nakakatakot ang mundo pero parang mas nakakatakot ang wala akong gagawin.

TIME WELL SPENT WITH FAMILY 2016

Looking at the majestic Taal

I am so stressed these days but it was alleviated when I spent it with my family. My sister just got home to visit us. From the airport, we headed to a beautiful place in Antipolo City to eat some Filipino food. She missed it so much.

Anix's Kare-Kare House in Antipolo Sumulong

The next day, we went to Talisay, Batangas, to be specific, in Club Balai Isabel. It was really a nice place to visit and to relax.

There, I played basketball and billiards with my nephews. We swam and we did some sports activity the next morning.

This is how I spent my 2 days. It was really awesome to spend your days with your loved ones. Make time to be with them. It creates a strong bond. I am also fortunate they also love the person that I want to be with for the rest of my life.

Yes, we look at the same sky.

So here's me, signing off today! Have a day well-spent, folks!

Children to Parents

Dear Parents,

Why will you hate us when your generation raised us? You taught us to become critical thinkers, catalyst of change, to strongly uphold our beliefs, and then disregard us when we clamor for equality and human rights? Seriously? Saan kami lulugar?

Your children,
Millenials

UNSOLICITED ADVICE: TO ALL GRADUATES

I just want to share some insights that I have learned in my journey and I know these things are still not enough since I am still young (uhm, is 26 young?) and learning.

1.    Love what you do. If you do, it will love you back. Everything will fall into its right place when you love what you are doing. You will attract the right people and eventually you will meet the right people with the same visions as you have.

2.    Be a wanderer. By studying people, I found out that we are by nature, a wanderer. You are not lost. You wander because it is in us. We love to seek new places, new niches that will nurture us to advance ourselves. Do not settle for less. By wandering you will also create connections. By creating networks, you will learn more. Accept their ideas and learn to anchor yourselves with the works of others to better yourself.

3.    Be brave and take some risks. You know it when you are there. Jump if you must! It is one of the most wonderful feeling that you will ever experience. Being brave does not mean that you always find yourself in a fight, no. Sometimes being brave is not being influenced by the negativity of others and above all, being brave means knowing when to bend your knees.

4.    Be who you are. Do not please everyone because if people accepted you and loved you, they will always stay and find their way to seek goodness despite your imperfections. When they hate you, no matter how hard you try to please them, they won’t see it. Please, just be who you are because you are the only person who knows what’s best for you. So, don’t apologize for just being who you are.

5.    Always challenge the ideas. While the majority are doing what they already know, it does not mean it is always correct. Be an active observer. Challenge the system by asking questions. Fight for what you believe is right but not to the point of stepping on another person.

Be remarkable, guys! Enjoy your voyage!

My minion says good luck!

BAGO PA'NG SIMULA

Pwede ba yun? Bago pa lang tayo magkita, alam kong mahal na kita? Para bang kay tagal na kitang kasama...at alam kong ganoon ka rin sa akin.

Walang imik. Walang binibigkas na mga salita.
Ngunit alam kong totoo mula sa magandang guhit ng bibig,
na tayo'y matagal na ring nagkaroon ng pag-ibig.

Baka sa kabilang buhay ay nakasama ka.
Baka? Baka nga. Baka nga mahal talaga kita noon pa.

BISIKLETA

Libutin natin ang mundo ng tayong dalawa lang. Sana'y maalis ko ang takot mo. Sana'y sumama ka sa akin kung saan tayo dalhin ng takbo ng mga gulong ng bisikleta ko.

Ikaw lang ang gustong makasama. Ikaw lang.

Ikaw, gusto mo ba akong makasama habambuhay?

STAND OUT, PSYCH UP!

I remember the moment when I experienced a classic example of a security operation from Harry Stack Sullivan's theory. It is selective inattention whereby a person blocks certain experiences from awareness. For instance, if a person says I am a person who follows the rules will somehow block certain experiences that contradict his claim. I find it unfair. People, indeed, are complex beings. They are difficult to understand and to handle. I love studying human behavior and I always try my best to extend my patience. But there are challenging situations especially people that intentionally push you to your limit. As a Psychology major, I would like to, somehow, always maintain my composure but we are humans that can be provoked by some people who don't have considerations for others. It's unfair.
I always adjust myself. I always do.
I believe, we need to fight for what is right. We study human behavior but it does not give other people a license to label as "Psychology major pa naman" when we try to rectify them when we fight for what we stand. We are people and we have feelings, too. We deserve to be heard.
But here's another thing: If you question something that you know aren't right, that's okay. You are using your cognition. But you have to share your point of view with another person and if ever there's friction because of individual differences, walk away. Sometimes, you just have to leave them. Accept the fact that all people have different wavelengths. When you argue with a cretin, you will only lose the argument. Silence or walk out is the best solution when you reckoned that the person will not accept your point anymore. *forgive me for the word "cretin", I am a bit emotional on this and I know you understand my humanness* As a Psychology major, we are not boxed to only adjust ourselves to the situations. Sometimes, we try to change it ourselves by actively fighting for it. We are not sheep and we are not saints. We are humans. We need to fight for what is right. 👊💓

Image Source: Stand for what is right!

IKOT NG KAPALARAN

Kapalaran ang naghatid sa'yo sa akin,
ngunit nakaguhit kaya sa palad mo
ang mga pangyayari sa atin?
ikaw at ako kaya?
Wala kayang hangganan?

Kung may hangganan man,
pipilitin kong huwag matuldukan.
Kung may dulo man,
at hindi ako ang itinadhana,
pipilitin ko si Bathala.

At kung sakaling hiniwalay ka sa akin,
asahan mong hahanapin kita,
susuyurin ko ang mundo
para mahagkan at mayakap ka.

Magpunta ka man sa ibang dimensyon,
pinaglaruan tayo ng tadhana't
hindi raw kita matandaan,
asahan mong mararamdaman ko.
Makikilala kita...
sa oras na makita kita.

At kung ako man ang hindi makaalala,
sabihin mo sa akin.
Ipaalala mo sa akin
kung gaano ako naging masaya
nang mga panahon na kasama kita.
O kung gaano ako magiging masaya
kapag makapiling na kita.

YUMAO

Siguro wala ng mas mahirap pa kundi ang makaramdam na nakalimutan ka na.

Aminin mo. Nobyembre ang buwan kung saan saka mo lang maaalala ang mga taong naging bahagi ng buhay mo. Ako, aaminin ko. Sumasagi rin naman sa isip ko pero sa ngayong buwan ko sila inaalala ng lubos.

Nakakatuwang isipin na buhay sila noon at nakakausap mo. Masayang alalahanin yung ilang mga alaala na nandiyan sila sa tabi mo...pero sa alaala na lang.

Maraming beses rin naman akong nagsisisi. May mga panahong hindi ko nasabi sa lola ko na patawad at naging malikot akong bata. Mabilig magpahabol at nagkukunwaring nagsiyesiyesta para magkameryenda sa kanya. Gusto kong sabihin na masaya akong naging lola ko siya at huwag na siyang umiyak dahil mahal ko siya.

Kaso hindi nagkaroon ng pagkakataon kasi wala na siya.

Parang isang kisap-mata lang. Wala na ang taong pinakamatapang na kilala ko at ang malungkot doon...hindi ko nasabing mahalaga siya sa akin. Kung multo man siya at susubukan niyang basahin rin ang sinulat kong ito, hindi niya mababasa dahil hindi siya marunong magbasa't sumulat.

Tuwang-tuwa siya noon nang malaman niyang marunong na akong magsulat ng pangalan ko sa papel at magbasa ng abakada pero hindi niya akong nagawang yakapin. Konting ngiti lang ang binato niya sa akin ngunit alam kong masaya na siya noon.

Sana naturuan ko rin siyang magsulat at magbasa. Sana natulungan ko rin siyang ipagtanggol ang sarili niya mula sa mga kaibigan niyang ginawa siyang alila. Sana nasabi ko sa kanya na importante siya sa amin. Kasi alam kong naging mahirap rin sa kanya noong nabubuhay siya na nakikita siyang matapang sa bahay at alam kong wala siyang mapagsabihan kung nahihirapan na siya.

Kaso huli na ang lahat. Wala na siya.


Bakit nasa huli ang pagsisisi? Bakit hindi natin kayang sabihin ang nararamdaman natin? Bakit nagpapatali tayo sa mga bagay na hindi naman tayo masaya? Bakit natatakot tayong gumawa ng hakbang na makakapagbago ng buhay natin? Bakit maraming bakit? Bakit maraming tanong na hindi natin kayang sagutin kaagad? Bakit nakakatanga? Bakit kailangan pang mawala ang isang bagay o tao bago malaman na mahalaga siya? Bakit kailangan pang maghintay?

Bakit?

Nobyembre na, aalalahanin kitang muli. Bibistahin mo na naman ako sa panaginip ko. Babalik na naman ang mga alaalang may panghihinayang.

Hindi ka namin makakalimutan.

HOW LONG WILL I LOVE YOU?

As of this moment, we are together for 3,400 days which is equivalent to 81,600 hours.

How long will I love you?
I don't know but I don't want to end it.
I will love you as long as I am alive.

SUKO NA

Hindi naman pagiging duwag ang hindi lumaban.
Hindi naman pagiging duwag ang pagsuko.
May mga laban lang na karapat-dapat.

Kaya suko na ako.
Ilang buwan na lang.

Minsan, pagiging matapang pa nga iyon eh.
Kasi susubukan mo sa simula.
Tatalon kang muli at kahit na may pinangako sa'yo
hindi ka pa rin naman makakasiguro.

Kaya suko na ako.
Ilang buwan na lang.

May panibagong laban na naman.

TAGPUAN

Kung mayroon man akong dahilan para mabuhay araw-araw...

Ito ay ang dahilan para sabihin ko sa 'yo na hindi ka nag-iisa sa laban mo.

Hindi mo alam kung paano ako nakarating sa lugar na ito at kung paano tayo pinagtagpo. Kung sakaling nadatnan mo ako at malungkot ka. Sabihin mo sa akin. Sabihin mo sa akin hindi dahil sa masaya ako kundi baka parehas tayo ng pinagmulan at dala-dala.

Masyado ng puno ang mundo ng mga mapapait na mga kwentong walang saysay, mga kwentong hindi ko na maunawaan, mga galit, hinanakit at lumbay. Masyado ng konti ang mga taong lumalaban o kung lumalaban man ay walang tinig na naririnig. Tinakpan ng takot o binaon na lang sa limot.

Tandaan mo, mahal, sa ano mang laban mo, magulo man ang mundo... nandito pa rin ako. Hindi kita iiwan tulad ng pagtalikod nila sa'yo. Tinalikuran rin naman ako pero wala naman akong pakialam. Sa ligaya ko lang naman sila nakakasama ngunit mag-isa lang sa lungkot at lumbay.

Kaya, sasamahan kita. Iintindihin kita. Hindi kita iiwan.

ANINO

Kilala mo ba ako? Kilala mo ba ang katulad ko kung saan ako nagmula?

Alam mo ba kung saan ako nagsimula? Kung gaano ako lumaban noon mula sa putikan at kung gaano akong nagtiis sa sakit para lang may maibatong ngiti sa kasalukuyan. Kaya nga ba't nabansot na rin ako dahil dala ng kahirapang dulot ng sa bulsa, kawalan ng pagkain sa hapag, at sa iniindang sakit sa dibdib dahil sira na ang sandalan.

Alam mo ba kung gaanong kapangit ng ugali ko, kung gaanong inayawan ko ang sarili ko sa salamin, kung gaano ko tinakbuhan ang sarili ko noon, at kung anong bumabagabag sa dibdib.

Palagay ko'y hindi. Maaaring walang nakakakilala sa akin. Kung ano ang tunay na ngiti, ligaya, luha, lungkot at takot. Huhusgahan ka ng mundo sa kung anong hitsura mo at palagay ko, nahusgahan na ako.

Pero wala akong pakialam.

Nanggaling ako sa kawalan. Kawalan ng kinapitan kundi iilang taong tumanggap sa akin...na tipong dumating rin ang panahong anino ko na lang ang yumakap sa akin mula sa madilim na nakaraan, anino ko na lang ang sumabay sa akin, at anino ko na lang ang tumanggap sa akin.

What Matters Most in Life

I am no philosopher and I cannot offer you the right answer about the essence of living our life. For others, an essence of our existence means finding our true purpose. Why does it matter to find our purpose?

There are different responses on human's true purpose. Some say we can only find it through God, others offer meditation to find inner peace and purpose, and some offers death as our final purpose.

Purpose, by my own definition, is the missing puzzle that we feel; the purpose is an action of utilizing our talents for the welfare of others; Realization of our inner knowledge.

The purpose is something that we yearn for to fill the emptiness that we feel or when we are astray. Purpose gives us a sense of direction and drives to continue living our lives, for purpose equates essence of life. Some people exist without it, and so they find themselves in confusion, lack of drive, and unhappiness. Some have almost everything in their lives, fame, money, and titles but no sense of purpose. For purpose is not seen in earthly possession rather it is the pursuit of passion in doing activities in life, using your talents, and realized knowledge.

Now, why does it matter to know our purpose? It matters for it gives us a sense of meaning and a sense of happiness that, at least, we did something rightful for ourselves as well as for others in a very short period of time while we were alive.

From my other blog:

https://riyansworld.quora.com/

ONE ART

Related Poem Content Details

BY ELIZABETH BISHOP

The art of losing isn’t hard to master; 

so many things seem filled with the intent 

to be lost that their loss is no disaster. 

Lose something every day. Accept the fluster 

of lost door keys, the hour badly spent. 

The art of losing isn’t hard to master. 

Then practice losing farther, losing faster: 

places, and names, and where it was you meant 

to travel. None of these will bring disaster. 

I lost my mother’s watch. And look! my last, or 

next-to-last, of three loved houses went. 

The art of losing isn’t hard to master. 

I lost two cities, lovely ones. And, vaster, 

some realms I owned, two rivers, a continent. 

I miss them, but it wasn’t a disaster. 

—Even losing you (the joking voice, a gesture 

I love) I shan’t have lied. It’s evident 

the art of losing’s not too hard to master 

though it may look like (Write it!) like disaster.